Bruno Zannoni
|
Bruno Zannoni
Dun Spallicci 2011 A l’ora dolza d’una tamariş, sóra sta duna ch’la reşest incóra, a guerd e’ mêr e a truv al mi radiş ch’an li zarchéva piò da pu d’alóra; da quând, d’istê, a vnéva, da burdël, a cor’r in mëż a i żonch, insen a e’ vent, a caza d’rozlamérda, stra e’ grasël e i chelgatrépul cu’ i su fiùr d’arżent. E còma quésta, zzént muntâgn ad sàbia che vent e aqua i li mitéva insen: la bura la i scarghéva la su ràbia e u li frustéva che vigliach d’garben. Sóra cal dun, in zérca d’aventùra né sól a piómb e gnânca i pi’ bruşé, un gn’éra gnint che u s’faşéss paùra neca se ormài a l’égna da savé che pu la séra… che bruşór cla còta! A i tëmp dal dun, in spiàgia, un’ânma viva: un quêlch cuchêl in zérca d’na pissòta, ‘na bêrca a cul in so, sóra la riva. A gl’éra zzent al dun cumpâgn’ a questa, quând che i mi sógn i n’éra miga tént, pu a gl’è gvintêdi tëra da cunquésta e adës j’è armëst, dal dun, sól i rimpiént. Tempurêl omaggio a Spaldo 2012 U j era quêlca nuvla a zirandlón e pu, tót int ‘na vôlta, u s’è fat scur; in luntanânza e pù piò avśën, e’ tón che l’ha anunziê, piciénd sò e’su tambùr l’arìv de tempurêl che, sò du pì, dla spiàgia l’ha zà fat piàza pulìda. E’ mêr par un mumënt u n’ha capì, mo adëss un vënt senz’usta, së, ch’u l’s-cida: U j era in zéma agl’ónd un êrch-celëst mis-ciê cun una spóma biânca-pâna mo adëss i cavallón j ëlza al su crëst scuri, coma sté vënt ad tramuntâna. La pécia la timpësta la su ràbia sò i śdràj abanduné, a cul in sò; un umbrilón e’ rózla sò la sàbia in zérca dla su ôra ch’l'an gn’è piò. I sfida la burràsca, là, luntân, chi du gabiën ch’i pónta contr’e’ vënt e i rógia zigh che j è tót un ingân: e’ pê ch’ i piénźa e invézi j è cuntënt! Sculêda Spallicci 2010 Sta nòtt la lóna l’ha zughê cu’gl’ónd e adëss che l’éiba l’è ‘le dri ch’l’arìva la i cmânda d’stêr incóra la zó, in fónd, invézi che partì pr’ andêr a riva, mó ló u n pê pròpi ch’a gli dêga mënt e al dis a e’ mêr ch'u s'méta in muvimënt. La spiàgia, intânt, iquè la pê un desért; mitê l’è assota e mitê bagnêda, e indó che l’aqua l’ha lasê e’ su scvért i s’véd tót a la lónga dla sculêda i bìgul di canél che j’è andè sóta quând che - sicura! - i s’l’è vésta bròta. La sguécia ‘na puràza stra la sàbia, la zérca l'aqua, la n la tröva brisa e alóra li la spuda la su ràbia parchè i la làsa a e’ séch e inció u l'avìsa e l’ha capì, purtròp, che ormài, sta völta, d’un purazêr la finirà int la cölta. Una gran stésa d’grénz a pânza in so e, spargujêdi, cun la bóca avérta, pisòtt e caparò ch’i n péssa piò e dóp un’agunéja acsè suférta i sta d’astêr e’ béch d’un quêlch cuchêl che zà sò la marëna e’ stréssa gl’êl. Mó adëss la s’êlza svélta la maréa e in prissia vérs la spiaggia la s’avséna prèma che - u n s’sa mai - ch’al chémbia idèa cal birichën dagl’ónd ch’al s’muóv apéna. Mó là sò, la natura, par furtóna, la j’ha zà méss e’sól a e’pòst dla lóna. |
Bruno Zannoni
Dune All’ombra dolce di una tamerice, su questa duna che resiste ancora, guardo il mare e trovo le mie radici che non cercavo più da allora; da quando, d’estate, venivo, da ragazzo, a correre in mezzo ai giunchi, assieme al vento, a caccia scarabei, tra la salicornia e la calcatreppola con i suoi fiori d’argento. E come questa, cento montagne di sabbia che vento e pioggia mettevano assieme: la bora ci scaricava sopra la sua rabbia e le frustava quel vigliacco di libeccio. Sopra quelle dune, in cerca di avventura, né sole a piombo e nemmeno piedi arsi, non c’era niente che ci facesse paura anche se ormai l’avremmo dovuto sapere che poi la sera… che bruciore quella scottatura! Ai tempi delle dune, in spiaggia, non un’anima: qualche gabbiano in cerca di una pissotta, una barca rovesciata, sopra la riva. Erano cento le dune come questa, quando i miei sogni non erano mica tanti, poi sono diventate terra di conquista ed ora sono rimasti, delle dune, solo i rimpianti. Temporale C’era qualche nube qua e là poi, tutto ad un tratto, si è fatto scuro; in lontananza e poi più vicino, il tuono ha annunciato, battendo sul suo tamburo l’arrivo del temporale che, su due piedi, della spiaggia ha già fatto piazza pulita Il mare per un momento non ha capito, ma ora un vento sgarbato, si, che lo sveglia: c’erano in cima alle onde un arcobaleno mescolato con una spuma bianco-panna ma adesso i cavalloni alzano le loro creste scure, come questo vento di tramontana. Picchia la tempesta la sua rabbia sulle sedie a sdraio abbandonate, capovolte; un ombrellone ruzzola sulla sabbia in cerca della sua ombra che non c’è più. Sfidano la burrasca, là, lontano, quei due gabbiani che puntano contro il vento e urlano grida che sono tutto un inganno: sembra che piangano e invece sono felici ! "Scolata" (bassa marea) Questa notte la luna ha giocato con le onde ed ora che l'alba sta per arrivare chiede loro di stare ancora laggiù, in fondo, anziché partire per andare a riva, ma loro non sembra proprio che le diano ascolto e dicono al mare di mettersi in movimento. La spiaggia, intanto, qui sembra un deserto; metà è asciutta e metà bagnata, e dove l’acqua ha lasciato il suo scoperto si vedono lungo tutto il bagnasciuga i bigoli dei cannelli che sono andati sotto quando - sicuramente - se la sono vista brutta. Origlia una vongola tra la sabbia, cerca l'acqua, non la trova e allora lei sputa la sua rabbia perché la lasciano a secco e nessuno l'avverte ed ha capito, purtroppo, che ormai, stavolta, finirà nella raccolta di un vongolaro. Una grande striscia di granchi a pancia in alto e, sparpagliate, con la bocca aperta, pissotte e conchiglioni che non spruzzano più e dopo un'agonia così sofferta stanno ad aspettare il becco di un qualche gabbiano che già sul mare sta strisciando le ali. Ma ora si alza veloce la marea e in fretta si avvicina verso la spiaggia prima che - non si sa mai - cambino idea quelle birichine delle onde che si muovono appena. Ma lassù, la natura, per fortuna, ha già messo il sole al posto della luna. |