Mario Amici
|
Mario Amici
J’oman “Parchè ch’un suzida piò!”. Quant volti ch’a l’avèm sintida, l’è una fresa ch’la s dis sèmpar: giurnél, TV, internet. Gueri dimpartot, l’avidità dj’oman la s porta a e’ disastar. Trócval, dulor, morta. E quaicadun us fa sgnór! E’ svuit T ci zovan t’é la murosa, la t lasa un svuit, un dulor t'al rimpes cun un’eta. T’at spus, la moj lat lasa un svuit un dulor t’al rimpes cun un’eta. U t lasa la ma un svuit un dulor t’a n’e’ rimpes cun un’eta u j armenza i ricurd Dona d’etar timp (a la mama) T ci néda tra al do gueri Da zovna, tra gnint e poch ad tot T’at ci spuseda, te avù di fiul Poch rispet, coma tot al doni L’andeva acsé l’era chi timp T ci guanteda nòna, t’é carsù i tu anvudin T’at ci fata in quatar, al pió dal volti t’an gn’infruntiva azzeccavi indovinavi ades che la candela las morta t’an vu staché la spena e incora patimint! |
Mario Amici
Gli uomini. “Perché non succeda più!”. Quante volte l’abbiamo sentita: è una frase che si dice sempre. Giornali, TV, Internet, guerre dappertutto, l’avidità degli uomini ci porta al disastro. Macerie dovunque, dolore, morte. E qualcuno diventa più ricco. |